Bir gün Ayıcık nehirde hiç balık yakalayamadan eve dönünce, Kaplancık, eğer zengin olsalardı iki tane alabalık ya da sallanan koltuk ya da yarış otomobili kaskı, ayrıca yatağının üstüne kırmızı lamba ve kürklü çizme alabileceklerini söyledi Ayıcık’a. Bunun üzerine iki dost, hazine bulmaya karar verdiler ve düştüler yola. Hazine bulmak için nehrin bir bu tarafını kazdılar bir öteki tarafını, ormanda kazı yaptılar, hatta denizin dibini bile kazdılar! Ama oralarda bir türlü hazine bulamadılar. Peki, sizce Ayıcık ve Kaplancık, hazine bulmak için başka nereye bakmalıydı acaba?

Pembe Burun, Kaplancık’ın aklını çeldi, oyunlar oynayarak onu kandırdı. Kaplancık da, Ayıcık’ı unuttu, Pembe Burun’u dost bildi. Sonra da… Neler oldu neler!

Ah, ah, ah… Zavallı Kaplancık bir gün ormandan zar zor döner. Öyle hastadır ki, adım atacak hâli yoktur. Ayıcık çok üzülür bu duruma ama “Göreceksin, seni hemen iyileştireceğim,” diyerek kolları sıvar. Önce ağrıyan yerlerini sarar Kaplancık’ın, sonra Ördek teyze’yi ve diğer dostları çağırır Kaplancık’a moral vermesi için. Daha sonra da, hep birlikte hastaneye giderler.

Hastanede Kaplancık’ın röntgeni çekilir, ilaçları verilir. Ama Kaplancık’ı asıl iyileştirecek olan nedir acaba ?

İşte bu sorunun cevabı, okuyacağınız öyküde saklı !

“Bir arkadaşınız varsa hiçbir şeyden korkmanız gerekmez!”

Ayıcık ve Kaplancık, iki candan dosttular. Ve hiçbir şeyden korkmuyorlardı; çünkü birlikte bir ayı kadar, bir kaplan kadar güçlüydüler. Nehrin kıyısındaki evlerinde mutluydular. Ama bir sabah yola koyulup Panama’yı aradılar. Hayallerinin ülkesini. Yolculukları esnasında da çok güzel maceralar yaşadılar.
İyi de, Panama neredeydi?
Tilki de, inek de, fare de Panama’yı bilmiyordu. Yalnızca horoz onlara yardımcı oldu.

Sonunda, aradıklarını buldular!